Gastblog door Jessica Jansen
Prince… Ik leerde van het bestaan van zijn muziek in de 5e klas van de lagere school denk ik.
Mijn toenmalige beste vriendinnetje was een jaar ouder en ik keek erg op tegen haar volwassenheid. We hadden beide getoupeerde haren, een aparte kijk op het leven en onbeschrijflijke lachbuien.
Zij luisterde al naar Prince en ik vond het in het begin een beetje rare muziek. Maar al snel was Prince niet meer weg te denken. Ook ik ging er vol in op. In onze tienerjaren op vakantie in Kroatië dansten we samen op Prince muziek en maakten de typische Prince bewegingen. We voelden ons dan geweldig. Tijdens zijn concert in De Kuip kleedden we ons in ‘Something Peach or Black’, zoals hij op het concertkaartje vroeg. We stonden op onze tenen in het veld om een glimp op te vangen van deze kleine man, maar zo groots in verschijning.
Later vond ik hem ook erg knap en interessant. Die hakken, hoe hij uit zijn ogen keek, die lippen en dat haar. ‘If I was your girlfriend’ ging vaak door mijn gedachten…
Zijn teksten vind ik tot op de dag van vandaag bijzonder. Hoe hij de liefde beschreef, dat deed wat met me. Nog iets specifieker: hoe hij relaties en vrouwen beschreef. Soms heel serieus, maar ook vaak met een dosis seks. Maar dan wel vanuit een wens. Altijd met respect voor de vrouw, door haar niet als gebruiksvoorwerp weg te zetten, zoals veel artiesten van nu. Hij hielp mij daarmee in mijn hang naar een soort emancipatie en een gevoel van vrijheid.
Hoe bijzonder was het dat ik op 21 april jl. mijn verjaardag vierde en de LP van Purple Rain cadeau kreeg. Een aantal uren later hoorde ik dat hij was overleden. Een verdrietige gedachte dat er nooit meer iets geniaals komt van deze bijzondere man. Bedankt voor alle geweldige muziek. En voor een indrukwekkend tijdperk.
